سفیر الحب

حرمله بیداد کرد در کینه اش ، شیرِ مادر خشک شد در سیــــــــــــــــــــنه اش

علی اصغر طفلِ میدان شد شهید ، از طفلگی لذتِ شیر خوردن ندیــــــــــــــــــــد

گریه زاری کرده شب ها را نخفت ، با بی زبانی عطشِ دل را نگفــــــــــــــــــت

مادرش بچّه به زینب داده است ، صبر وی از این عذاب افتاده اســــــــــــــــــت

تاب دادند بچّه در گهواره اش ، چشمِ او در خواب رفته بــــــــــــــــــــــاورش

از خیمه گاهش صدا زد آقا حسین ، بچّه بی تقصیر در جنگ و کمـــــــــــین

کاش سویِ قومِ کافر می بری ، از تشنگی  ها دیر می جنبد ســــــــــــــــــری

گفت ای زینب دل رحمش کجاست ، رفتنم با بچّه در حکمِ خطاســــــــــــــت

برو از سینه ی مهتاب شیر ده ، بچّه از تشنگی ها را ســــــــــــــــــــــیر ده

گفت داداشم دل و جانش گشود ، ذره ی شیری تو پستانش نبـــــــــــــــــــود

ماندنش تشنه بمیرد این گناه ، ببر پیشِ قوم  ببین صدق و تــــــــــــــــــــــــباه

تاب داد عمامه بر سر این دلیر ، با دو دستش برد طفلک چون اسیـــــــــــر

گفت ای قوم یزید دارم سئوال ، با حسین در جنگ هستید یا عیـــــــــــــــــال

زن و بچّه درد دل افروختند ، با بی گناهی در این گرما سوختــــــــــــــــند

علی را جان و کبد خشکیده است ، مدّتی شیر و غذا نادیده اســـــــــــــــت

در تمامِ جنگ هایِ این جهان ، زن و بچّه و علیلان در امــــــــــــــــــــــان

حرمله با تیر ِ خود داده بیان ، تیر در حلقومِ بچّه زد نـــــــــــــــــــــشان

قطره ی خونی نجوشیده از آن ، در عطش خشکیده رگ هایش زمان

تپشِ قلب در جسد بی ساز کرد ، جانِ اصغر در فضا پرواز کـــــــــرد

سروده ی بعدی جنگِ طف حمله و شهادتِ اصحابِ امام حسین (ع)