سفیر الحب

صدای خش خش تبدار نایش

در ودیوار بشنیده صــــدایش

نه بیدار و نه خواب آلود چشمش

نمی نازد به خود جوییدش عشقش

نمی دانم چــــرا بغضش گرفته

مگر حس کرده در هجرش نهفته

چرا مادر بگــــــو از قصه هایت

ندایی دیده ای درد از سرایت

مگر نور جمالت  گشته خامـــوش

مگر عشق و وفایت شد فراموش

بگو مادر چرا از مـــــــا بریدی

غم وناله و بی مهری شنیدی؟

بگو جانم فدای تن و زارت

اگر می شد بمیرم در کنارت

فدا کردم تنم روحم جهانم

بدون تو در این دنیا نمانم

بمال از مـــــهر بر قلبم شکسته

دلم مدیون اشــک تـــــو نخفته

نرو هر گز بمــــان ای مهربانم

به دیدار رخت خوش گشته جانم

نمی دانی که فردایت چه بینم

اگر بر روی قبرت می نشینم

دلم آزرده از بغض سرایت

دلم پر پر شده قلبم فدایت

دهن را باز کن لبخندی بر جا

بگو من می شنوم دلبند زیبا

چر رنگـــت پریده وقت هجرت

چرا دردت کشیده وقت مهرت

بگو مادر چرا لب بسته بودی

بگو مادر چرا دل را ربودی

بگو حرفـــی نـــدایی یا صــــدایی

چراغ دل شکست از این جدایی

ولاکن یک نفس یک دم کشیده

طناب وصــــل خوشحالی بریده

برو با صد سلامت در سفر را

برو با آه ونالــه پشت سر را

منم ماندم حزین و سنگ دردم

فنا گشته دلــم تاریک و سردم

تو ای مادر نرو دلـــها فدایت

من و تنهایی و تسبیح و جایت

کجا گر بنگرم یادت نباشـــم

زجان کندیدنت آبت بپاشم

همه در مغز من جوشیده روزی

کــــجا یارا تو درد و مهر دوزی

منم آشفته و بــــــی تــــو زفریاد

دلم صد سال بی تو دیده اش داد

خدایا جاسمـــت را صـــــبر بنما

ثعالب جسته این راه خـــــدا را

هدیه به کسانی که مادرانشان را دوست می دارند

و برایشان احترام قائل هستند .بر ارواح همه ی مادران

الفاتحه من قبلها الصلاة علی محمدٍ وآله محمد.

جاسم ثعلبی  /اهواز/ پارک ساحلی کارون 12/10/1390

تو خطا کردی به کلامت

تو من وکشتی به پیامت

دیگه قلبم با تو غریبه

 دل به دورم تا به قیامت

دیگر آن غم ها را چشیدم

دیگر آن اشکات و ندیدم

توی این صد نکته فریبی

چه ضرر از تو نکشیدم

دلم آن نم ها را چشیده

از محبت چیزی ندیده

از سلامت دل بریده

با تو قهرم تا به ندامت

(اسجَدِت لی من شفتنی

ابنظره وحده او هل عفتنی

ابفلس بایع کل غرامک

ما گلت حبی ا وسمتنی)

معنی:

سجده در پایم نمودی

با نگاهت  دل ربودی

عشق  بازاری  نبودی؟

روزنه  زد  در  نگاهت

تو ظفر کردی  به  گمانت

تو من و خوردی به زبانت

اگه    دیدارت  شلوغه

پس تو دوری از جهانت

جاسم ثعلبی/ در بلم صیادی/ وسط رود کارون /12/10/1390

در گلستان عجایب،تـــــوی شهری از دیار

گلی را از ساقه چیدم،هدیه دادم دست یار

سوی آن نور آمدم ،دل پریشان آمـــدم

قاصدم از راه دور، دست پر در را زدم

یار من چه با صفاست،رنگ و رویش چه بلاست

گل به گلدانش نـهادم ،گفتمش جانا سـلام

دل تپیدن گشته قلبم زورکی گفتم کــــــلام

دست و پایم گم شده،از نگاهــــش خم شده

دید درد عاشقانه داشتم ،دید مهر صادقانه کاشتم

گفت با تندی سلام،درد ما هم نا تمام

بیا بنشیـــــن کنارم،چشـــــم خونین ببارم

بگذریم از قیل وقال گفتمان

دلبریم جانانه دور از حاسدان

خسته ام از انتظار،چشم بدر در دید یار

شب تا سحر نخفتم ،این وبرات نگفتم

ببین چه قصه دارم،گریه و ناله زارم

 دست بر سرش کشاندم،خون بر رگش رساندم

مــــهرو وفا نهان شد،عشق و صــــــفا روان شد

تقدیمی به استاد ترانه ها سر کار خانم سمیه سجودی

جاسم ثعلبی / اهواز  / زیر پل هلالی/

14/10/1390

یادم آرد روزگارم،بچه ای ده ساله بــــــــــودم

نغمه خوان دیده ها را،سرور شاهانه بــــــــودم

سر بلندی های قله،کوه و دشت و زندگانـــــی

با طراوت نغمه ی دل ،در بهارت می سرودم

شاد بــــــودم ،یار بودم ،فرد بی آزار بودم

در کـــــــــنار شمع بابا ،ساقه ی گلدار بودم

می پریدم، می دویدم،در نگاهش ماه تابان

چـــــون عصیر میوه بودم،آتشم خفته به دودم

خوش گذر کردم زمانم ،تکیه بر دیوار بـــــــودم

شب به روزم می رسانم،نقشه در معمار بودم

مــــــــــــی پرستم آن خدایم،بابا نقاش گذر را

در درون کلبه ی دل،تار می زد در وجــــــودم

دور زد چرخ فلک را ،مونسی همراه بودم

مدتی نالیده در غم،از عذابش تار بودم

روی تخت انتظارش،سالها دردش کشیده

پرستار غنچه هایش،سوخته در تار وپودم

می گمارم تلخی دل،دوختم دیوانه بــــــــــــودم

رفت روح پر فروغش،حزن در دل کرده بــودم

در به در پَر کرده جانم،جامه ی مشکی تنم شـــد

قاب عکس دیده هایش،هر کجا من می ربودم

سوخت آن زیبنده ام را، مستم و در خواب بودم

بار کردم سنگ قبرش،در غمی سوزان بـــــــودم

تا نهیدم در لحد را،جثه ی سردش  دلـــــــــــم را

کوفته در بین سنگِ،مرمری رسمش نـــــــــمودم

********

راز و رمزی با تو گویم ،گوش کن ای در سفر

وقتی در جایی به سختی، گــــرفتار ت شد  قَدَر

سوی قبر پدرت را،فاتــــــــحه پس آن نشیب

همان لحظه مرتفع ،گشته زتو بوی خـــــــــــــطر

*****

کـــــــــــمال و راه خوشبختی پدر را

جـــــــــــمال و یار هر سختی پدر را

جهان تاریک و مهتابش تویی جــان

وصال راه هــــــــــــر تختی پدر را

تقدیم به پدرم و پدرهای خوب  روزگار

که در راه خوشبختی فرزندانشان لحظه ای

کوتاهی نکردند . پدران زنده سلامت و رفتگان

را رحمت و سکونت در جنت فردوس آرزومندم.

بر ارواح همه( الفاتحه قبلها الصلوات علی محمد وآل محمد).

جاسم ثعلبی  13/10/1390

نق نزن اینجا دیگه کوچه ی تنگه

دل نبند اینجا دیگه دل همه رنگه

دور شو میخانه ات مست یه دنده

نق نزن دیوار عشقم قد بلنده

چه کنم صبرم به دریا دل نهیده

چه کنم دردم به گلها دم کشیده

چه کنم عشقم در اینجا رگ بریده

نق نزن دیوار عشقم نم کشیده

چه بگم از دوری راهت همیشه

دار  زد  آه و نصیبم  راز   بیشه

نصف کرده عقل و هوشم زد به تیشه

نق نزن دلدار تو کشته دریده

هی نگو رفتی دگر برگشتنی نیست

هی نگو با آن نبودت زحمتی نیست

هی نگو بر دار میرم دیده ات چیست

نق نزن حرفای تو گفته و شنیده

می روم دنیای تنهایی بمیرم

از کلامت خسته ام یا آنکه سیرم

از عذابت دور گشتم من دلیرم

نق نزن اشکای تو چشمی خریده

جاسم ثعلبی   23/09/1390

همه جای این زمین

همه جای این جهان

همه عاشق طنین

همه عاشق صدا

همه از هر کجا و هر کجا

بوی عشق قصه ها و غنچه ها

یا می کشیدند از عذاب

یا می پریدند از صواب

عبارتهای عشقشان

همیشه به نرمی زبان

همه با ابراز دل

زبانها گویا نیست

و آب عشق به دریاها جاری نیست

عاشق دیونه و مست و اسیر

عاشقان را در نهایت

شاعری چون یک دلیر

یا اسیر یک اسیر

با عبارتهای عشقی

می کشد غم های تابیده در آن

در اعماق قلبهای ساکنان

باوران ناباوران

مرز و بومی در میان ما که نیست

زندگی آموخته ای زیبا

از فرشته های نا پیدا

و دلتنگی بسیار

و نگریستن از عشق یار

از دوری صدای نا آشنای بهار

و از فاصله های این ستار

دلهای آزاده گرم محبت است

لبخند بر لبانم بسته

و ستاره اش در دل آسمان

و لمسی نیست

قلم عاشق چو تیری می زند افشاها

  و چو پر در هوا پراکند رازها

و با چرخش عشقت زندگیت ارزشمند

اگر معنای ان دانسته ای

همه ی ناله ها به خاطر توست.

جاسم ثعلبی   20/09/1390

تو بازی چشم من زلفت حنایی دارد

با بود لبخند تو خنده  صفایی دارد

درشب ستاره ها باز  تاریکی را ندیدند

با بود  ماه  تابان    زیبایی  را  چشیدند

در آسمان مهتاب روشن شدی دوباره

ماه  هلال  هر شب   رفته  گلی  بکاره

گلِ   ستاره ی   عشق    خورشید   مهربانم

هدیه دهم به معشوق آن یار خوش بیانم

خو شا به حالم امشب خوشحال و پر سرورم

در آسمان   هفت   رنگ  پرواز و کم غرورم

مهر ولطافتش گشت دل شده شاد و خندان

همین صفای عشقش گل دسته  توی گلدان

رفته  و بر   نگشته   دنبال    او      دویدم

غیر ازسایه ی عشقش دیگر هیچی ندیدم

بازم دلم   گرفته   بازم   تنگ     غروبه

صدای دل شنیدن آرامشش چه خوبه

دلم گرفته امشب در آسمان نبودی

با نم نم خیالت آهنگی را سرودی

سروده  ی جاسم ثعلبی  28/09/1390

تو که ابروی چشات

سایه بان دیدنه

آن دو تا رنگ لبات

 غنچه ی گل  منه

می دونی که عشق من توی دلت آه می خونه

هر دو گیسوی سرت مهر  نوازش  می دونه

چه غمی کشیدم، از اینکه دوری

تو گل قشنگم، واسم چو حوری

دل پریشان تو، خوابش نبرده

توی تاریکی ام، تو شمع و نوری

زیر ابروی چشات

رنگ دریا می زنه

آن دوتا مهر و صفات

اشک سوزان منه

می دونی که درد تو من بارها حس کرده ام

می دونی که گرد تو پروانه ام پَر کنده ام

هر کجا تو می دوی دنبالتم چون سایه ای

بارها من گفته ام از باغ تو گل  کنده ام

(روحی ما احچی ابزعل

بعد ما عندی امل

انتی تعبانه اوترکتینی وحید

ربی یشهدلی واخضر من جدید

روحی مااریدچ ولا اریدن العید

انتی شتلیتی الگلب بل انتظار

هل فخر عندچ تحفضین الحوار)

معنی:

در دلت مهری ندارم

در غمت اشکی نبارم

دل خسته ی  تو را تنها بُرید

از جدایی ها دلم رگ زد جدید

برو هر گز نمی خوام

برا عیدت نمیام

تو مرا کاشته ای در انتظار

تو مرا داشته ای بی افتخار

جاسم ثعلبی   10/10/1390

مر الزمان و روحی تحتهُ غاضبة

تداس فی امال الوفا مکررا

سقطت دموعی ولم یرحمها غدا

یجرها فی وادی الختام سهرا مدبرا

ناحت اروح ابغضب هجر الوکت ما گعد

لا نام تحت العدل لا بل گلب سلوه گعد

شد اعلی زود الحرب ابخیله او حماله او گعد

الوان یهجم علی خلانی اونن و اجر

نوبه یجرنی الوکت نوبه آنه اجره و اجر

خمسین عمری صرت بس امنل حسافه اجر

شلتاق دگ الجرس بل هامه ضربنی ابغضب

الوکت آخر زمانه یتمانه

عسل یمطر دموعه او یتمانه

بغی بل گلب یسطر یتمانه

بگیت ابناره ادگ و الطم بدیه

الشاعر جاسم امحمد الجبیره الحسانی الساری

28/10/1390

جهانا     من     زتو   ببريد    خواهم                        فريب    تو   دگر    نشنيد   خواهم

چو  مدت    با    دگر  كس  آزمودم                         زدل     زنگار     مهر  تو   زدودم

تو را با جان ما گويي چه جنگي است                       تو را از بخت ما گويي چه ننگي  است

نه ما    گفتيم   ما   را   ميهمان   كن                        پس آنگه دل چنان بر ما گران  كن

كني ما را  همي    دو   روز   مهمان                        پس آنگه جان  ما   خواهي  بتاوان

چو خواهي بي گناه از ما چه خواهي                          كه ريزي خون ما   بر   بي گناهي

تو را  گر  هست   گوهر   روشنايي                          چرا   در   كار    تاريكي   نمايي

چرا    چون   آسياي   گرد   گردي                           بياكنده   به   باد  و   آب   سردي

تو  را  گر   جاودان   بينم    هميني                          همين چرخي همين آب  و  زميني

همين كوهي   همين  دريا  و   بيشه                          همين   زشتي   كار   تو    هميشه

همه   مخلوق  خوي   تو     بدانند                           تو را جز سفله و   ناكس  بخوانند

خداوندا   تو    را    دارم     نهانه                           بهر   حاجت  تو  را  خوانم  روانه

كجايي دهر  نمي   پوسم   كجايي                            چه ها كردم چو  ديدم   بي وفايي

نمي ارزد   سرير   زندگي     را                              ببازم دين   و   دنيايم   زهي  تو

چو بهتر   دور  شو  از  زندگانم                  خودم  دانم  چه  پند  از  مردگانم    

جاسم ثعلبي  02/05/1370                           

من همان شمعي كه روز و شب فروزد كلبه تاريك را

من همان نوري كه از مريخ تابش مي زند افلاك را

من همان درياي جوشان موج برساحل زند تبريك را

من همان آتشفشانم هي بجوشم در خودم تاكتيك را

من همان شير بيابان حامي مستضعفانم دشمن تشريك را

من كيستم ؟

در زمين جوييد و هر جا مكتبي در آن ستودم

بذر گلهاي محبت در قلوب غافلين اندوختم

خويهاي ناپسند نو نهالان هر كجا مي سوختم

پرچم عدل و عدالت روي معموره عالم بارها افروختم

وصلت ياران اهم واجباتم پارگي مي دوختم

من نگهبان حقيقت باغ گلها علفهاي هرزه ها مي سوختم

من كيستم؟

من فرشته آسمانم در زمينم.

من فرستاده ي حق فرد امينم.

من معلم اي معلم روز تو پاينده باشد.

اي معلم كار تو ارزنده باشد.

اي معلم قدر تو جوشيده باشد.

اي معلم جسم و روحت تا تو زنده سالم و محفوظ باشد.

جاسم ثعلبي

آن چيست ضرر   دارد  و  آهش  در  فلك  محشور

آن چيست پري   دارد  و  بامش   در  هوا  مامور

آن چيست    خطر   دارد  و  بر  گلهاي   رخشنده

آن چيست    هوا    بارد   و بر   لبهاي    زيبنده

آن چيست بلا دارد و   بر   آب     و   هوا   تازد

آن چيست وفا    دارد   و   بر   پيمان    مي بازد

آن چيست بدور  شمع   مي سوزد   و   مي ميرد

آن چيست    گلوي   خود   بخشكاند  نمي  خوارد

آن چيست     بديد   يار   آيد     در همي    گويد

آن چيست صب  ا زايد   و   از   ديده  غمي  بارد

آن چيست فروشي       هست   در   بازار     مي يابي

آن چيست اگر    بردي   نمي پوشي   تو در     خوابي

آن چيست      اگر   پوشي   نبايد     ديد       پوشاكت

آن چيست   ندا     دارد       بر   ماست   و   بر بامت

آن چيست كه هر جا هست   و همانند  هر گز    نيست

آن چيست وفا   دارد   و  رحم و   ثروتش   مرويست

آن چيست كه مي بوسي   و  خاكش   مي كني   با پا

آن چيست  چو گرياني    اگر    سر   ميبري   او را

آن چيست تو پرواز   است   بال  و پر  نمي شناسد

آن چيست كه بي رنگ است سبزه  زار    مي سازد

آن چيست موجودي است دست  و پا  نمي    خواهد

آن چيست كه در هرسال   بيش   از دو    نمي زايد

آن چيست چو مهماني  است    وقتش را  نمي داند

آن چيست يكي باشد و    كل    خلق     مي خواند

آن چيست بلم ران است  و از يك   سوزني   بازد

آن چيست در بازار چون سايه خانه  قرمزي دارد

اگر گفتي جوابي را به تك تك   شعر  اين   مختار

چندين نقره ي   مسكوك   هديه   مي دهم   دربار

حساب محترم بنويس شماره   ذكر  كن   در   آن

تا پردازمت سودي اي خوش   خلق  به  از  جان

ثعالب گويد و قولش زبان   و  ريش  و  رفتارش

اگر  گفتي  و   بد قول است  نهد  زير  تبر  بالش

  جاسم ثعلبي  12/10/1390

من زلالم من دليرم من اسير روزگارم                     من اميرم من غريبم من دلير و ديدبانم

من در ان دشت انتظار ابسيري دارم اي دل                           اب از رودي روا شد پا برهنه رهروانم

مي گريزد از پي من مي دويدم از فلك را                              عمري از جان فنا شد رو زدم چون مهربانم

با تو دارم همنشيني اي عزيز جان هر جان                           بي تو ما هيچ دريغا سيل مي زد ديدگانم

بس در اين درياي جوشان ابش امد همچو كوهان                        كوه حال اغشته گشته از نداي قطره هايم

كاشت ان گل باغباني از نزيف قطره خون                             انچه صياد زده تيري به قلب ارمانم

من صبور و من مقاوم از دهر هر گز ننالم                           ناله اي از بستگانم از زبانم از در نمازم

من همان سرو درختم استوار و هوشيارم                            من همان شير درنده با مصايب سازگارم

كاش برگشتي شود از سختي ايام را                      جان من برگشت دارد ذره ي خاك جهانم

راز دل

اي دلا گفتم كه من از اين جهان بي خبرم                خون و دل مي خورده ام سي سال و سه در سفرم

در سفر هستم ندانم كشتي عمرم     كدام                در چه جايي در چه روزي عاقبت قبرم بكام

نوش عفت با كرامت با شهامت   باشدم                  گويم اندر حب نباشد دولتي    ناباشدم

گفت ناداني كه شير اواره شد     دشت   عراق                       از وطن  مهجور  و نازد    از    فراق

پس       دلش    نالان و   اهش    داغ    داغ                        خون      دل   در   كتري    صبرش   اجاق

يا    اميني   در  سيه  شب   دور   دور                 درهم    و  دينار   و   نان   شب   به   زور

جامه  نو ر ا نديد    از  برف   و    نور                 در خرابه   دور     مي زد      همچو    كور

يا  شفيعي  در  مكاني      چون   طبيب                  در       مداوا     كردن      دلها       غريب

نصف  شب  بيدا ر از اشك   و    نهيب                  شكم  خالي     فكر      عالي    اين   عجيب

يا   جواني   دل بداد   انسوي       يار                   روز  وشب   بيدار   و       فكرش     مزاز

ساعت    خوابش   بگريد   زار و  زار                  باد      زد  بي      اطلاعي      از      غبار

دل   خوشي  داري   جواني   اي غلام                   خوش  به  حالت  داده اي  اين  يك     پيام‍‍

تن   سلامت   با    امان    و   احترام                    زيست  داري  با  درود  و   صد       سلام

راز دل گفتي و   اين دنيا   شر  است                    راز خود  با    ديگري   گفتن    پر     است

دل بساز با اين   غمت    ازاد    باش                    ثعلبي     در   ان    جهان    اسوده   باش

از كرامت غيرت و   چشم و   خراش                    صبر     ايوب     زمان      شالوده     باش

   جاسم ثعلبي  15/12/1389

بني آدم در اين خلقت عجب رسم بدي دارند              همه هر گز ولي عده كريم و مومني دارند

نمي زد دست بر شمشير تا حق   آيد    و  محتوم                   گريز از دشمنان هر گز عجب اين جلوه اي دارند

به عيش ديگران ننگر كه ننگ است و طمع ‍بيدا                   به روي مهربان حاشا كه اين تك داوري دارند

دريغ از درد بي درمان   گناه است و نمي     بوسد                   همان رفتن به موعد را حكيم و حاكمي دارد

ببوش آن چشم بد آزاركه از   تيرش   غمي    جوشد                   غم از باغ غمستان را كه تا كي عبرتي     دارد

من از رحمت نهي يادم  اللهي من گريبانم                   همين حسرت ديداري خدايا    شربتي     دارد

بگير اين روح از دامن اين جسم معذب را                  كه ميترسم به فردايي فزون    آيد شري دارد

خواب

شبي در خواب آمد سيل برفتم من به   زير موج                     چه موجي سخت و گردابي بياشامد گهي ان فوج

در اين لحظه خطر در پيش دارم همچو مردار است                  ولي  آن  رحمت  قدار  در  پيشم  شده  غار است

در ان خواب خزان ديدم كه دشمن سخت  مي تازد                    ولي   با  زور   ايمانم   در   اينده   گهي     بازد

همان حالت شدم  بيدار به  اطرافم  نظر  كردم                     ولي از حالت خوابي نديدم  هيچ   چون  مستم

زهي از خود بگفتم من بدين خواب از كجا امد                     به  تعبيرش  شدم  مشغول  تا صبح  سپيد  امد

گهي نالان گهي خندان مي جويم سراغش را                       چه خواب وحشتي ديدم به تفسيرش جهاني را

سايه اي ديدم كه درويشي بيامد در  در  كنار                       بدو   گفتم  اي خبير  بيداد  كردم   در     مزار

گفتمش   اي  پير  دانا اي  مخبر  اسرار  من                      غم  و  قصه  شد  نصيبم  اي  ياور  افكار  من

چه كنم با اين جهاني  كه  شده  جور  و  جفا                       عشق  حق  تا كي  بجويم  يافتم  خوابي   رها

گفت  بيزاري نكن  اي  جاسم شيرين   زبان                        شاد و  خندان  باش  يارا  هيچ  ماند در  جهان

گر خدايي  باشد  و تو  عابد و  مخلوق    او                        نيستي غير از  عمل  تقواي  حق  ايمان  به او

تا  به  خود  انديشه  كردم  يافتم  پنهان  شده                       جستجو  كردم  بديدم  پير  من  بي  جان    شده

روزگارو شير

مي نويسم يادبودي از  زمان                            تا بماند  يادگاري   از   جهان

رفت سروي زير تير روزگار                             سايه اش مفقود در فصل بهار

مي سرايد بلبلم درشاخه ها                              قصه هاي نو به زير پرده ها

ماندم چون كشتي ودرياي غم                             روي دريا ماندم همچون صنم

دور كشتي حمله كرد وال ونهنگ                                      باك دارم زارشد چوب و تفنگ

گاه در كشتي و گاهي در اطراف                                      گاه در سر  ميزد و گاهي به ناف

اي نهنگ وحشت اور تا كجا                             دور تا دورم چه ميگردي به جا

گفت محوت مي كنم از اين ديار                                       يا بمانم يا شوم گرد وغبار

يا هدف گيرم اين مركب تير را                                        يا به لفظ زشت گويم شير را

شيررا در مدتي روبه شود                               از درد و ناله لحظه اي شيون شود

وال گفت اي دوست بردار اين خطا                                     روزي تو از همان اي ناقلا

ماندم در كشتيم ناگه رسيد                                 با عيال و دوستانش سر رسيد

كوفتند ان درب تا امد صدا                                با چماق وچوب ودادش شد بلا

در اطرافم جمع شد هر خلقتي                                           هر كسي گويد نظر از بدعتي

بدعتي نو در اطرافش سوختند                                          طوطي خوش در صدا بفروختند

عاقبت بفروختم ان     مسكني                                           زير سروي ماندم چون ميهني

تا در اينده خدا   داند   چه شد                                           يا چه خواهد شد و خواهد هم بشد

با زرنگي امد ان شيطان  را                                            شعله اي زد زير بار غله   را

با  متانت امد و شد بي طرف                                           حمله ور شد به وطن ان بي شرف

در بيندازم زهر چه در خراب                                          تا بفهمد شير ابش در سراب

اين نوشتم يادبودي از زمان                                           تا بداني زندگي جويد امان                                      

اشك شوق من به روزي فتاد                              دو غنچه ي گلدان در ابش نهاد

ان ايام را به خاطرم تا حال                                دو پرواز در   جا بدون     زوال

بدو گفته ام شرط حب و وفا                               كه بسپرده ام اين امانت به جا

گل از بلبلان داردش اينچنين                              چه در اسمان و چه روي زمين

شده بلبلي نوك مي زد گلي                                 گل از رنج زد بي صدا سنبلي